Ik moet de hele tijd denken aan dat mailtje. Die ene waarin ze niet schrok, van het feit dat ik een mes trok.
Ze gaf aan dat ik beter met een ander kon praten. Dat zij mij liever ontliep. De school wilde er niks mee te maken hebben, niks met mij. Ook niet toen dat moment daar was en ik op het punt stond nog verder te gaan, liet de school mij los.
Ze lieten mij los, lieten mij gaan, alsof ik beter op eigen benen kon staan.
Het feit dat ik slechts warmte wilde voelen liet hen koud. Ik wilde alleen gehoord worden,
maar dit was fout.
Bij een psycholoog belandde ik daarna. Iemand die mij liet praten, maar niets begreep.
Het kwam vast doordat mijn ouders alle aandacht vroeger aan mijn broer gaven, dat ik er nu om riep.
Gelukkig hoef ik er nog maar drie van dit soort uren te doorlopen.
Nog even en het kan niet anders dan dat ik mijzelf lek schiet.
Het had hen vast niet uitgemaakt of ik door was gegaan met mijzelf de grond in te drukken. Wat ik wel weet, is dat ik uit die tijd, de meeste inspiratie kan putten.
We hebben je publicatie verplaatst van ‘Gedichten’ naar ‘Verhalen’.
Dat leest heftig. Fantasy of een uiting van diepe onvrede. Bijna dreigend ongeluk ook.