Ooit was er een lichtje,
Stralend als de zon.
Ze had een lief gezichtje,
Waarmee ze ieder voor zich won.
Ze verdreef bij ieder duister,
Maakte hun leven lichter.
Ze was niet meer dan een fluister,
Maar van vreugde was zij de stichter.
De stukjes licht die zij aan anderen schonk,
Je zult het niet geloven.
Zorgden dat haar lichtje slonk,
Toen is deze gaan doven.
Een frons kwam op dat mooie gezichtje,
en door al haar getover.
Was er van dat mooie lichtje,
Helemaal niets meer over.
Wat een ontzettend mooi gedicht!
groetjes Rebelle