Het land van verkavelde strakheid
Dichte nevels
vergrijzen het winterzwart van
bomen, silhouetten
als sombere skeletten, die buigen
langs wegen tot de einder,
net als die
percelen, uitgelijnd en opgemeten,
geen millimeter vergeten
door de linialen van nut
in het land van verkavelde strakheid.
Wrede ploegen
doorsnijden de akkers met
sporen, rechte randen
en diepe voren, die luisteren
naar de stem van doelmatigheid,
net als die
schuren, silo’s en hokken.
met haastig cement opgetrokken
in de onbestemde kleuren
in het land van verkavelde strakheid.
Weerbarstig landschap
dat niet koestert de zoete idylles
van het verleden, jouw lelijkheid
wordt door niemand vergeten,
maar ondanks alles,
blijf jij,
eigentijds en eigengereid,
blijf jij,
mijn land van verkavelde strakheid.
Netjes!