Ik probeerde de stilte te spreken en haar angst te zien,
Haar web te doorgronden als een rusteloze spin,
In elke draad kan haar stem zich verschuilen,
Al is het de wind die er doorheen blaast en het web laat huilen,
Ik zal je blijven zoeken al is het op een onbewoonde eiland,
Waar een stem in alle stilte kan verdrinken in het drijfzand,
Ik zal je angst volgen om de mijne kwijt te kunnen raken,
De hoogste bergen trotseren en de wildste zeeën bevaren,
Ooit zal ik je stilte spreken en je angst aanschouwen,
Je in de ogen kunnen kijken om samen te kunnen rouwen,
Ooit, ooit zal ik weer voor je staan en je op mijn schouders dragen,
En zal ik de glimlachende stilte wezen die alleen jou laat praten.
=•= Elpidius =•=
Heel mooi!
Hoi Femke!
Dank voor uw krabbel en support! Fijn dat u het mooi vindt :-).
Groetjes
Wonderschoon geschreven Elpidius! 🙂
Hi Laura! Thx voor uw tijd en support! Fijn om te lezen dat u het waardeert 🙂
Groetjes