(1 stemmen, gemiddelde score: 5,00 van de 5)Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier
Laden...Eerst, wordt alles zwart..
Criterium stelt nimmer zijn eigen kader..
en kaders nimmer een waarde van criterium
Al zijt de kamer doch mijn verwezen en wezen zijt omringd door licht..
zo dichtbij.. Nimmer kunnen ze elkaar vinden, schaden noch elkaar leven..
Uit de Ether..begroeten stemmen mijn weergave, sterren wanen zich in een schaterlach
wanneer hen mijn verwezen bij schijnen.. die al gauw heil zoekt naar waar niemand alles kan vinden..
In de kalme bezinking van de kamer en mijn ” mens fuseren ”
kom ik erachter dat ik slechts een esthetische rol speel.
De lucht is wat onzer leemte een geheel maakt..
Gehuld,waken wij over elkaar altijd in contact
doch onzer eigen zijn het wezen van de kosmos tekort doet..
Nooit groter..Nooit immer zo perfect dat dat onzer absolute handicap markeert..
Afhankelijk van.. doch zijn er maar weinig die respecteren.
Zwart.. Overal, zwart..
Of het nou het begin is of het einde weet ik niet,
wel zie ik dat veel daar begint doch weinig zijn weg uiteindelijk terug vindt..
de cirkel houdt de vormen vroom, en lijnen tam..
schermutselingen schieten voorbij
om ze even later in gareel tegemoet te komen..en een salueren begroet bij afscheid.
Ten tweede, Een roes die verlamt..Een afzondering, een tegemoetkoming..
de stilte neemt mij in hem op..Ik zeg hem, want stilte kan niet vrouwelijk wezen..
vrouwen beheersen namelijk al dezen formaliteit..
dat het een loutere onvermogen zijt..
dat met praten wij geen stilte kunnen verstaan..
Vrouwen willen bevangen worden door alles om haar heen..
mannen slechts bezat van zich zelve..
Ten derde, alles was, alles is, niets wordt, niets was.. Relatief, is daarmee alles gezegd doch niets…
Ten vierde…Een absolute symbiose van Gedachten,ziel en geest..
Ten vijfde..
Ten vijfde..
Hier moest ik nou echt even voor gaan zitten. Interresant gedicht!