Je bent zo onbereikbaar, je lijkt zo ver weg voor mij.
Jij, met je vele aanbidsters, wie ben ik nu helemaal?
Soms zie ik je, in de stad. En dan zou ik je aan willen spreken.
Maar de moed ontbreekt mij. Op een dag zal ik mijzelf bijeen
moeten rapen, en een gesprek met je aan moeten gaan. Ik zou
graag willen weten, hoe je tegenover mij staat.
Ben ik diegene voor je waar je zo naar verlangt?
Ben ik die je leven compleet maken zal?
Zal ik je tweelingziel zijn, met dezelfde kleuren en hetzelfde licht?
Nu bekijk ik je nog van een afstand, maar ik wil dichterbij.
Ik wil bij je zijn, met je wandelen, hand in hand.
Twee verloren zielen die elkaar hebben gevonden.
Twee harten, zo verbonden.
Elkaar begrijpend zonder woorden.
Ja, dat is wat ik wil. En ik hoop dat het op een dag bewaarheid
worden zal.
Jij en ik, samen.
Ik zal alles voor je zijn wat je ooit wenste en meer dan dat.
Zou altijd bij je willen blijven, tot we samen oud zullen zijn.
Dan kunnen we terugkijken op een goed leven, waarin we alles
konden doen wat we wilden doen. Wat zou ik blij zijn als we iets
kregen, dan zou ik zo gelukkig zijn. Jij en ik samen, zo gelukkig,
een ieder die ons ziet, zal dat beamen.
Zo mooi Margrietje hoe jij jouw gevoelens bloot legt en je ook kwetsbaar opstelt.
Als dit gedicht realistisch is, hoop ik echt dat jullie verbonden raken met elkaar.
Veel geluk toegewenst. Hartelijk liefs van Corry.*
Dank je wel Corry voor je reactie, liefs Esther