Haar vollemaansgezicht schijnt rimpelloos,
als het water op een windstille dag.
Hoewel haar hemels lichaam er zijn mag,
is deze mooie Venus meestal boos.
Ze kan niet aarden, heeft ruimte nodig,
voor het leiden van een wervelend bestaan.
Besteedt er een tsunamie woorden aan.
Een uitbarsting blijkt niet overbodig.
Walging golft, ze kan niks meer verdragen.
Meegaan in de stroming is geen verplichting.
Het heeft een krater in hun relatie geslagen.
Dus gaat zij snel een andere richting.
Daarop slaakt hij na donkere dagen,
een gigantische zucht van verlichting!
Soms plaatst ‘de ster’ bepaalde zaken in een ander perspectief, zo hoopt ze beter te kunnen aarden!
Een mooi sonnet Rebelle. Hartelijk liefs, Corry.*
Dank je wel Corry, voor je mooie reactie.
groetjes Rebelle