Hoe die ene keer mijn vader keek uit het raam kan
ik niet vergeten: Met zo veel weemoedigheid keek
hij uit die raam. Hij leek wel verdrietig en leek
alsof hij iets miste. Misschien was het liefde, maar ik
hield van hem, met al mijn respect. Ik weet niet wat
het was. Maar nooit was onze band sterker dan toen
op dat moment. Onze harten leken wel verenigd te
zijn: Alle onschuld dat mogelijk bij een mens was
stroomde door onze aderen. En het leek alsof ik nooit
zo veel leefde. En eergisteren pa, was je nog jarig.
Moge jij lang leven! Ik houdt van jou met al mijn hart!