(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

“Als je altijd doet wat je altijd deed, zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg”
– Nancy

Dank je Nancy, jij veronderstelt dat ik stil sta? En dat ik daarop wordt aangekeken?
Stilstand betekent zelfs achteruitgang, zegt men. Dat je stappen zet terug in het verleden en beweegt naar wat ooit was.
Is dat erg, vraag ik je? Mezelf laven aan nostalgie.
Dat voelt in ieder geval wel veilig, want de uitkomsten zijn bekend of minstens voorspelbaar.
Want wat het verleden ook vertroebeld heeft, als mens hebben wij de kracht om achterom te kijken en te besluiten dat het allemaal precies goed is geweest. Hoe verdrietig sommige dingen ook waren, het moest kennelijk allemaal een plek hebben in dit leven. En daar waar dingen, ongevraagd en ongewild, ruimte opeisen gebeurt er iets wonderlijks: we verleggen onze blik, herschikken onze kaarten en schuiven een stukje op. Hoezo stilstand? Maak er maar voorzichtigheid van, Nancy!

Over wat ik zou krijgen of verwerven ben ik liever wat voorzichtig. Kijk eerst maar eens de kat uit de boom, probeer de dingen te overzien en op waarde te schatten. Dat kost tijd, dat weet ik, maar ik neem die tijd. Een blik vanaf de zijkant, op enige afstand geeft een ruime blik, met de grootste kans op een perfecte harmonie tussen verstand en gevoel. Weloverwogen noemt men dat Nancy, waarbij voorzichtigheid troef is. En dat is echt een deugd! En verwar het niet met besluiteloosheid of erger nog met lafheid. De bekrompen wereld begrijpt mijn voorzichtigheid niet, die is blind voor de wrange ironie van de voortrazende trein, waarbij men ervoor kiest dommer te sterven dan nodig is geweest.

Of moet ik dan maar tevreden zijn met waar ik sta? Blij zijn met wat ik heb en genieten van het kleine? Is het zondig om niet mee te doen aan de race om méér? Ik wil graag ver wegblijven van de maalstroom om macht en geld. Ambitie temperen en talent koesteren. En dat zijn al levenstaken genoeg.

En toch, Nancy, zal ook ik de weg moeten gaan, want zelfs de langste weg begint met de 1e stap. Hoop zal daarbij mijn drijfveer zijn en de onverwachte en duur bevochten menselijke veerkracht. En over ons vermogen om ons, ook in zware tijden, druk te maken over morele keuzes. En de weg zal niet zonder hindernissen zijn: ik zal voelen als een plastic zak. Een tasje dat uit iemands handen is gewaaid en daarna weken door de stad cirkelt. Het ene moment zeilt het langs de huizen, sterk en stabiel, dan belandt het in een plas en vertrapt een voet het. Hou me stevig vast Nancy, laat mij niet uit jouw handen waaien…