5 of zes getrainde paarden met hun kont in het middelpunt, op een draaien ronde eilandplaat. Draaieiland. het draaieiland lag ‘s avonds onder water. Zo een paardenkringbrug die aan kanten rond het achterste kontpunt als hefbrug naar kanten kan uitdelen in, dit geval waren het het zakken met oude foto’s van de brug waar mensen mee konden vergelijken of het opschrift, van de gedenkplaat bij de de paardenbrug overeenkwam met hetgeen ze zelf op hun foto hadden staan. Als dit niet het geval kregen ze via de unieke kleur van de achterkant van de foto met een van de paarden te maken die mij in dit geval persoonlijk een zak toffee’s aanreikte.Een zak vol met tofféé’s. Die je daarna aan een oud paard kon geven die verderop in de wei stond die wel iets gebruiken op hun leeftijd. Zij waren afgedankt voor het eilandwerk. Ik, niet hoor. En wat later mocht ik de zakken met tofee’s en wat ander voer, vol maken en klaarzetten voor de bezoekers van de attractie. die ze weer aan de paarden mochten geven. En natuurlijk in dank daarvoor zelf ook wat snoep kregen. Ik was niet bang meer voor de paarden,
dat viel mij op. Dat komt inderdaad omdat ze op een bepaalde manier hun wel innemende kanten hebben. Maar als je er mee werkt is dat geen hinder meer. Dan ben je er heel anders mee bezig. De keer ervoor wel. Maar toen waren er te weinig toféé’s…..pssss om ze zoet te houden. toen werden ze kwaad. De paarden hadden voor mij een extra foto voor bewaard. Ik keek er niet blij op. Het was voor de paarden. Ik was bang. Nu niet meer. Een van de paarden neem ik zelf mee naar huis. Er zit een koninginnetje of een elfje zo je het zoiets wil noemen. Ik noemde haar “paardensnoet.” Ik zeg laatst nog tegen her: “Mijn dag is goed, de paardensnoet.” Paardenvlees eten we meestal niet. Ojee, toffee (s)…. tofu, tja ja ja ja.