een bosmens hief een kwast op
alsof hij ermee wilde slaan
men dacht dat hij ziek was, suïcidaal misschien
en niemand hier vond dat dan vreemd
integendeel, ze brachten hem naar kelders
waar het donker was en muf
‘t gekrakeel verstomde
en er werd niet meer getrommeld
en toen het donker was geworden en hij weer op zijn bultzak lag
droomde hij van blauwe heuvels
dik opgebrachte lagen verf, barstensvol met craquelé
de scènes op de achtergrond barstensvol met heimwee