(0 stemmen, gemiddelde score: 0,00 van de 5)
Inloggen om een beoordeling te kunnen geven - klik hier
Nog geen lid? Maak dan een (gratis) account aan - klik hier

Laden...

Mijn lief mijn trots.

Nee, niemand had dit verwacht,

al helemaal niet aan zien komen.

Leegte zo groot, zo zwart

Pijn doffe striemde pijn.

Dwars door hoofd en hart.

Waar jij altijd je plekje had,

rest slechts een duister gat.

Vertwijfeling en onbegrip.

Boosheid en geestelijk leed

verscheurde ziel vol smart

In het alleen zijn praat ik,

Tegen mezelf over de alle

Overgebleven vragen.

Wat heb ik fout gedaan?

Wat heb ik nagelaten?

Genoeg naar jou geluisterd?

Tekort geschoten misschien?

Waar dan, waar dan?

Mijn lief mijn trots,

‘t is zo moeilijk zonder jou.

Kon je niet meer bij me zijn?

Wilde je niet meer bij me zijn?

Kon je niet meer ver der leven?

Wilde je niet meer verder leven?

Kon je de wereld niet meer aan?

Geen kracht of moed meer om,

op eigen benen verder te gaan?

Hoelang zal ik nog zoeken,

naar het waarom of waarvoor?

Onbeantwoorde vragen voeden,

de pijn in mijn hoofd en hart.

De tranen op mijn wangen

maken moedeloos mijn verlangen,

om te weten, hoe gingen we om

met elkaar jij en ik.?

Mijn lief mijn trots

hielden wij echt van elkaar,

jij van mij en ik van jou?

Ik voel me vaak zo eenzaam,

zelfs in een kamer vol met mensen.

Dan praat ik God en jou en zeg,

het is zo vreselijk moeilijk,

zo ontzettend zwaar.

Dan troosten God

en jij mij met de gedachte,

eenmaal zal ik weten,

en overwinnen

Wat mij nu zo verscheurt.

Alles wat hier geschreven staat,

want ik geloof in Gods Liefde,

mijn lief,

mijn Liefde voor jou.

in de Liefde voor mijzelf.

Dat zijn mijn sterkte

en mijn kracht.

Geschreven naar aanleiding van het overlijden van een dochter van 20 jaar van goede vrienden d.m.v zelfdoding