Als de aarde wegvliegt en ze haar wezens hulpeloos achterlaat,
Snakken zij naar haar liefde wat ze als een deken om ze heen slaat,
Nu moeder natuur haar instinct niet langer meer kan voltooien,
Zal de aarde zich ook niet langer meer kunnen ontplooien,
Als de aarde wegvliegt en haar zand in hun ogen komt,
Dwalen de wezens als hulpeloze blinden rond,
Zoekend naar een lichtpuntje in deze duistere dromen,
Schreeuwend naar moeder aarde om weer thuis te komen,
Als de aarde wegvliegt en ze haar huis achterlaat,
Is al het goede verdwenen en vervangen door het kwaad,
De wezens hebben hun kans in dit fragile huis vergooid,
Dit is wat er gebeurt als je in een glazenhuis met stenen gooit.
=•= Elpidius =•=
Mooi geschreven… ‘k lees graag uw gedichten.
Dank voor uw tijd en inspanning! Fijn om te zien dat u het waardeert.
Groetjes